اشک غربت به چشم های فلک            رخـت مــاتـم بـه قــامت دنـیـا

بـوی شـهــر مـدیـنـه پـیـچـیــده            بین هر کـوچه از بهشت خـدا

*******

بــوی غـربت هـمـیـشـه می آیـد            از سر قـبـر بی چـراغ کـسـی

دل تـنـگ مـدیـنــه مـی ســوزد            از تب شـعـلـه های داغ کـسی

*******

جــان عـالـم فـدای قـبــری کـه            غیر خورشید سایه بانش نیست

نه ضریـحی نه سـقـف آیـنـه ای            بر سرش غـیر آسمانش نیست

*******

دل من بـاز روضـه می خـوانـد            روضـۀ غــربـت شـقــایـق را

روضۀ حـرمت و شکـسـتن آن            روضۀ گـریه هـای صـادق را

*******

روضه ای را که باز می خواهند            پـرِ پــروانــه را بـسـوزانـنــد

اصـلا انـگـار عـادت آنهـاسـت            نیـمـه شب خانه را بـسـوزانند

*******

نه عـبـایی به روی دوشت بود            پا بـرهـنـه ز خـانـه ات بُـردند

ای محاسن سفـیـد شهر رسـول            خون دل اهل خانه ات خوردند

*******

ارث آن مــادری که در کوچه             صورتش در هجوم سیلی بود

بعد از آن ضربه سخت وا میشد            پلک هایی که شد سیاه و کبود

*******

ولــی آقــا خــیــالـتــان راحـت             بین آن کـوچه ظـلم بـاطل شد

مـعـجـر مــادر زمـیـن خـورده            بین صورت و دست حائل شد

*******

گرچه بـردند وحـشـیـانه تـو را            تـازیـانـه نـخـورد هـمـسـر تو

خـانه ات را اگر چه سـوزانـدند            زخـم خـاری نـدیـد دخـتـر تو